Wel opereren of toch niet, een vreselijke baal dag

Een rotnacht hebben we gehad. Om het uur een nieuwe vulling voor je infuus en dan nog dat stoom apparaat wat pruttelt. Hopelijk wordt je gauw geholpen. De zuster komt vertellen dat je antibiotica, die gister zo’n pijn deed in je infuus, nu met een drankje ingenomen mag worden, dit doe je weer goed.

Je mag niets eten of drinken want je moet nuchter zijn voor de OK. De dokter van de ic komt langs samen met de KNO, ze zullen kijken of het vandaag nog gaat lukken maar er is geen plaats op dit moment op de ic voor de nabehandeling. Ze vinden je ook minder benauwd op dit moment, dat vind ik ook en ik heb vannacht voor het eerst ook geen kikker gehoord in je keel. Afwachten dus maar weer. 

Om 10.30 uur komt opnieuw tijdens het gesprek met de anesthesist de KNO arts binnen om met zekerheid te zeggen dat het vandaag niet lukt. Balen. Wel legt ze uit dat als het een korstje is ze daarmee bedoelt dat het aangekoekt slijm is. Dat geeft mama wel wat meer hoop omdat het past in het hele plaatje dat ik je de laatst tijd zo slecht vind ophoesten en jij hebt net als mama altijd erg taai slijm en snot. Hopelijk zorgt dit voor de vernauwing want dan hoef je geen nieuwe canule. Ook vertelt ze dat het litteken in de luchtpijp verticaal is en niet horizontaal zoals gister eerst gedacht want dat zou ook minder goed zijn. Nou afwachten maar weer. De anesthesist beloofd dat je narcose krijgt via het infuus, dus geen kapje waar je zo bang voor bent, en mama mag met je mee naar binnen.  

Dan komt ondertussen de pedagogisch medewerkster ook binnen en je mag even met haar mee naar de snoezelkamer. Daarna ben je toch weer erg benauwd en we besluiten dat je de rest van de dag toch in bed moet blijven en rustig moet doen. Van rusten komt niks, je bent te onrustig. 

’s Middags komt de ergotheropeute nog langs en de fysio dat vind je wel een aangename verrassing, maar verder ben je erg dwars en verveel je je heel erg. Je houdt mama aardig bezig. 

’s Avonds saté met brood gehaald voor je want de groente wordt natuurlijk niks. Na het eten ben je erg verdrietig en vertel je dat je bang bent voor de canule en ook dat je jouw zusje en papa zo mist. Je hebt het erg moeilijk en dat is ook begrijpelijk, je doet alles zo goed en gaat zo fantastisch vooruit en dan gebeurd dit het is gewoon oneerlijk. Samen huilen we en bellen nog even naar huis. Mama vertelt het probleem aan de dokter en dat het toch wel wenselijk is dat je morgen geholpen wordt omdat deze spanning ondragelijk is voor je.

Jouw nog een verhaaltje uit Robin en knor vertelt en toen ben je gelukkig rustig in slaap gevallen en is mama dit verhaal weer aan het opschrijven.

Je ben echt een super kanjer en ik hoop dat je morgen geholpen wordt en dat het positief uitpakt want dat verdien je – dikke dikke kus.