Tips / Gevolgen

Op deze pagina wil ik tips plaatsen voor mensen in de omgeving van een kind met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) zodat dit een handige pagina wordt om naar te verwijzen voor de ouders, het kind en de familieleden.

Ook tips die ik zelf gebruik in het zorgen voor.

Heeft u zelf nog tips die hierbij geplaatst kunnen worden, stuur ons een berichtje en wij zullen deze plaatsen indien bruikbaar.

Belastbaarheid

Belastbaarheid: bijna alle kinderen hebben last van een verminderde belastbaarheid. Ze zijn sneller moe, zowel na een lichamelijke inspanning zoals fietsen, als na een mentale inspanning zoals rekenen. Hierdoor kunnen ze minder aan op een dag dan leeftijdsgenootjes.
Bron : Brein Support

Cognitieve problemen

Cognitieve problemen: problemen die kunnen ontstaan als gevolg van niet-aangeboren hersenletsel (NAH) zijn bijvoorbeeld problemen in het denken, we noemen dit ook wel een stoornis in het cognitief functioneren. Hierbij kunt u denken aan geheugenproblemen, maar ook aan sneller afgeleid zijn, concentratie en aandachtsproblemen, problemen met ruimtelijk inzicht (het vinden van de weg, het namaken van een blokkentoren), prikkelgevoeligheid (juist niet tegen veel geluid kunnen, geen tv kunnen kijken).  
Bron : Brein Support

Dagje uit 

Inmiddels zijn wij diverse keren een dagje of meerdere dagen naar een pretpark geweest.
Ja, een drukke zeer prikkelgevoelige omgeving.
We bereiden dit altijd redelijk lang van te voren voor zodat onze dochter zich hierop kan voorbereiden. Uitgerust vertrekken en inzicht in wat er gaat gebeuren.
Daarnaast hebben we vrij snel een medisch paspoort aangeschaft waarin staat beschreven wat zij heeft. Deze gebruiken wij om toestemming te krijgen om veelal via de exit van de attracties naar binnen te gaan. Dit bespaart heel veel prikkels tijdens het wachten in een wachtrij. Daarnaast hou je tijd vrij om regelmatig een pauze in te lassen om even uit te rusten en bij te komen. Ook huren we een rolstoel. Ondanks dat mijn dochter inderdaad kan lopen. Ook hiermee bespaar je energie. Doordat ze niet hoeft te lopen spaart ze energie en door de rolstoel worden er toch minder prikkels ontvangen omdat er enigszins een afbakening is.
Zo hou je het gezellig voor iedereen en is een dagje uit toch mogelijk.


Gedragsproblemen

Gedragsproblemen: er kunnen ook veranderingen zijn die vooral voor de omgeving merkbaar zijn. Dit zijn vooral gedragsproblemen en karakterveranderingen. Hier valt ook 'het korte lontje' onder, wat vaak voorkomt, maar ook het niet meer nemen van initiatief. Uit zichzelf onderneemt uw kind dan weinig, gaat niet meer naar vriendjes toe, maar doet wel mee met diezelfde vriendjes als ze hem op komen halen. Uw kind kan sterkere emoties laten zien, die ook voor de omgeving plotseling kunnen wisselen.
Bron : Brein Support 

Plannen

Plannen: ook zien we soms problemen met het plannen: huiswerk is niet op tijd af, afspraken worden niet nagekomen of over elkaar gepland. 
Bron : Brein Support

Psychische gevolgen

De psychische gevolgen van traumatisch hersenletsel kunnen in twee groepen worden opgesplitst.
Allereerst de gevoelens die ook bij andere ingrijpende ziektes voorkomen:
  • machteloosheid
  • woede en verdriet
  • ongeloof
  • hoop op herstel
  • angst en onzekerheid over de toekomst
Deze psychische reacties worden ook wel vergeleken met de fases die in een rouwproces voorkomen. Rouwen om de mogelijkheden die verloren zijn gegaan, waarbij het tijd kost te ontdekken welke mogelijkheden er nog wel zijn en daar weer vertrouwen in te krijgen.
De tweede groep betreft psychische veranderingen door een stoornis in het functioneren van de hersenen. Deze psychische veranderingen zijn een direct gevolg van het hersenletsel, en worden ook wel neuropsychologische functiestoornissen genoemd. Ze ontstaan door een beschadiging in de hersenen. De psychische veranderingen kunnen voor zowel de persoon zelf als de omgeving uiteindelijk veel storender zijn dan de directe lichamelijke problemen.
Ook in de emotionele sfeer kunnen de nodige veranderingen ontstaan. Het kan zijn dat een persoon sneller geïrriteerd is, in grote mate betrokken is op zichzelf, sneller huilt, snel kwaad wordt, zonder dat hij het zelf eigenlijk wil. Lang niet altijd zijn deze emoties onder controle en juist dat maakt iemand nog bozer of verdrietiger.
Bron : Brein Support

Vermoeidheid

Doordat mensen met NAH vaak de prikkels in de omgeving niet kunnen blokkeren, zij dus ook sneller overprikkeld raken, zijn zij vaak ook sneller moe. Moe zijn wil niet zeggen dat ze altijd moeten gaan slapen. Dit wil zeggen dat zij zich niet meer op een bepaalde taak kunnen concentreren en over moeten gaan op een andere taak of even tot rust moeten komen in een minder prikkelende omgeving. Soms helpt muziek via oordopjes om je af te kunnen sluiten van de andere prikkels om je heen.
Mijn dochter bijvoorbeeld is diverse keren uit geweest - gewoon omdat dit nu eenmaal bij de leeftijd hoort. Na diverse keren geprobeerd te hebben is zij hier nu achter dat dit voor haar niet leuk is. Op het moment daar is zij continue bezig om niet overprikkeld te raken en rust in haar hoofd te krijgen. Na het uitgaan kost het haar al gauw 4 dagen om weer helemaal goed uitgerust te zijn. 


Vraag om uitleg

Volwassene en kinderen met NAH voelen vaak veel onbegrip. Horen ook vaak de reactie "Je moet het niet altijd afschuiven op jouw NAH". Helaas weten de getroffenen vaak heel goed wat komt door hun letsel en zouden ze dit graag weer "normaal" willen hebben, helaas is dit vaak blijvend beschadigd. 
Vaak komt de problematiek dubbel en dwars naar boven aan het einde van de dag of in een omgeving waar te veel prikkels aanwezig zijn. Probeer eens achter de schermen te kijken en je te verplaatsen in deze persoon, kijk wat er vooraf ging aan een "fout" en bedenk dat de getroffene vaak alle prikkels in hun omgeving opnemen waardoor sneller vermoeid en overprikkeld. Zoals mijn dochter haar hoofd  altijd omschrijft als een twee boekenkasten tegenover elkaar waar alle boeken uit vliegen en alle kastjes openstaan. Probeer dan nog maar rustig te blijven - het zo een "normaal" mens waarschijnlijk niet lukken.
Op zulke momenten komen vaak de diep verstopte overblijfselen van het NAH naar voren.

3 opmerkingen:

  1. Ik zou erg graag willen reageren. Ik ben Ruud, een man nu 52 jaar en op mijn 8e jaar heb ik mijn NAH 'opgelopen'. Namelijk het begrip 'herstel' boeit mij mateloos. Destijds was ik zes weken 'out', en later heb ik school weer opgepakt. Zo goed en zo kwaad als ik kon. Op latere leeftijd ben ik weer in de problemen gekomen, door dit letsel. Wat is er namelijk aan de hand? Mijn emotionele ontwikkeling is door het hersenletsel anders gegaan dan het zou moeten horen. Zo rond je 8e, je 12e of 15e valt het misschien niet zo op. Hoe meer tijd er tussen zit, hoe meer het juist op gaat vallen. Nu ben ik afgekeurd. Teveel cognitieve en visuele prikkels zijn me teveel. Ik heb geleerd ook 'seintjes' anders op te pakken. Hoe dat werkt? Dat heeft te maken met het verschil tussen emotie en gevoel. De emotie gaat als het ware voor het gevoel uit. Dat is een valkuil. Het kan erg verwarrend zijn dit verschil niet te kunnen onderscheiden, zelf merk ik het amper, soms valt het me op. Het gevolg is dat je in een isolement terecht kan komen. Mijn bericht is omdat ik graag wil attenderen dat emotionele veranderingen vaak op latere leeftijd na hersenletsel vaak direct opvallen. Bij hersenletsel op jonge leeftijd kan dit minder opvallen: hersenen zijn namelijk een leven lang in ontwikkeling. Voor mij was het een schok dat ik zo achtergebleven was. Zelf heb je niets door, en begeleiding was er destijds niet. Mijn bericht is dan ook bedoeld om aandacht te vragen voor de ontwikkeling ná hersenletsel op jonge leeftijd. Ik hoop dat dit een beetje bijdraagt. Ruud

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel Ruud voor jouw bijdrage ik laat deze zeker staan, er is zo weinig aandacht voor kinderen/jeugd en hersenletsel en zeker wat dit inhoud voor de toekomst. Veel sterkte verder - Bianca

      Verwijderen
  2. Beste Bianca,

    Mijn naam is Stephanie en ik ben vierdejaars logopediestudent. Ik ben aan het afstuderen en mijn onderzoek richt zich op de logopedische zorgervaringen van kinderen/jongeren met niet aangeboren hersenletsel en hun ouders/verzorgers. Ik betreur het dat er binnen de logopedie nog zo weinig bekend is over deze populatie: ik wil hier graag iets aan doen. Met mijn resultaten wil ik een adviesrapport schrijven voor de logopedische praktijk, waarmee ik een aanzet hoop te geven voor het ontwikkelen van een richtlijn binnen de logopedie.

    Ik stuitte op de Facebook-pagina die u beheert (NAH kinderen jeugd), maar ik kan u daar helaas geen bericht sturen. Zo kwam ik uw verhaal tegen hier op deze blog. Ik zou graag via deze weg willen vragen of u interesse heeft in het deelnemen in mijn onderzoek (het betreft een interview). Misschien kent u mensen die mee willen doen. Graag zou ik u hier over willen spreken, zou u contact met mij willen opnemen?

    Ik hoor erg graag van u!

    Alvast hartelijk bedankt!

    Vriendelijke groet,

    Stephanie

    BeantwoordenVerwijderen