dinsdag 29 maart 2005

Af en toe naar huis en heel veel heimwee

Inmiddels zijn we weer ruim 2 weken verder en ben jij alweer behoorlijk vooruit gegaan.

Achteraf nog wat moeite gehad om de apparatuur in huis te krijgen want we moesten machtigingen van de verzekering regelen en daar moesten we natuurlijk weer 2 dagen op wachten voordat we die binnen kregen met de post, toen snel ingevuld en doorgefaxt.

Uiteindelijk hadden ze ook nog een machtiging nodig voor de hulpmiddelen en de nieuwe canule. Wat een geregel allemaal, maar 18 maart kwam uiteindelijk het mobiele apparaat binnen en de hulpmiddelen dus konden we je op 19 maart ophalen om een nacht en een dag thuis te proberen. 17 maart hadden we nog een meeloopdag en iedereen was goed te spreken over je vooruitgang, tussen de middag hebben we samen lekker patatjes gegeten.

19 maart je koffer in gepakt voor 1 dag naar huis, wat vond je dit fijn en wij ook. Het was heerlijk om je gewoon in huis te hebben en in je eigen bed te zien slapen. Zondags heb je lekker gestept en dat ging heel goed. Je hebt heerlijk met je nieuwe Barbie happy family huis gespeeld en heerlijk genoten van alles. Eind van de dag was het dikke tranen bij ons allemaal dat mama je weer weg moest brengen en dat is heel logisch. Je hield je heel groot dat mama je in de Trappenberg wegbracht en werd vol enthousiasme ontvangen door iedereen, dat maakte het voor mama  gelukkig makkelijker om je weer achter te laten, want daar heb ik wel moeite mee hoor.


In de week erna ben je wezen fietsen met de fysiotherapeute fysio en mocht je mee naar de therapieruimte zodat je nu ook wat meer van de afdeling af komt. Ook ben je met de ergotherapeut op de computer bezig geweest en was hij heel erg te spreken over je concentratie tijdens het spel want mama en jouw zusje waren er ook bij. 

Ook hoorde ik dat je vaak helpt om de dagschema’s op te hangen in de huiskamers en de tafel helpt dekken. Je bent alweer aardig de oude Robin, we zien een hoop terug van jou eigen karaktertje en dat is heel goed. 

Je was 22 maart ook heel boos op mama omdat ik een afspraak had met maatschappelijk werk terwijl jij een uur therapie had, je vond dat ik te weinig tijd had voor jou. Ook dit is een goed teken. 

Je oog gaat ook steeds meer open – ongeveer de helft – je ziet alleen een vertekend beeld (je ziet dingen op een andere plaats dan ze daadwerkelijk zijn) maar niet alles kan in 1 keer goed zijn en ze hebben gezegd dat we ongeveer een half jaar geduld moeten hebben voordat de zenuw weer aangegroeid is tot maximum haalbaar.

Afgelopen weekend mocht je het hele weekend van vrijdag namiddag tot maandag avond (vanwege de Pasen) naar huis. Dat was natuurlijk helemaal geweldig.

Vrijdag lekker vis gegeten en toen lekker slapen in je eigen bedje.

Zaterdag even met je naar Intertoys geweest om je zakgeld op te maken aan een Polly doosje en een My Scène Barbie en nog even naar de Cake winkel om meel te halen zodat we brood konden maken. Daarna kwam opa en heb je voor het eerst gefietst. In het begin nog even wankel maar al gauw had je het weer door. Van opa had je een paastak met eieren om erin te hangen en nog een beker met een paashaas. ’s Avonds lekker soep met brood gegeten en toen weer lekker in je eigen bed. 

Het rusten ’s middags wil nog niet echt lukken, dan ben je erg opstandig maar we moeten doorzetten want je hebt nog een lange weg te gaan en voor je hoofd is rust heel belangrijk. Bij het naar bed brengen was je erg verdrietig en hebben we een heel gesprek gehad over het ongeluk en de klap die je op je hoofd hebt gehad en over je canule. De canule vind je nog het ergst en dat is ook heel begrijpelijk want daar kunnen we niet in trainen om het beter te maken, dat is gewoon afwachten totdat het litteken weefsel is uitgegroeid. 

Je vindt het ook niet leuk dat mensen vragen stellen en daarop heeft mama gezegd dat je dan maar moet zeggen tegen de mensen dat als ze vragen hebben ze deze maar aan papa of mama moeten stellen en dat jij wil spelen. 

Iedereen is overigens wel heel blij als ze je zien en dat is ook wel weer leuk. Ook vind je het heel vervelend dat je niets meer weet van het ongeluk en dat snapt mama helemaal. Dit had mama ook nadat ze was gevallen en een lichte hersenschudding had en dat is heel frustrerend als je iets dat toch zo essentieel is niet meer weet. Nadat we 3 kwartier hadden gepraat en mama je een beetje had gerustgesteld ben je lekker gaan slapen.

Zondag kwam oma A met een grote schaal appelmoes voor de Trappenberg en heb je lekker geknutseld de hele dag. Ook heb je nog gefietst met oma hollend achter je aan. Het gaat weer een stuk beter met het fietsen en je reageert ook goed op de dingen die om je heen gebeuren.

Het rusten ging weer niet echt super en dat kunnen we goed merken aan het eind van de dag want dan ben je weer erg ongeremd en onrustig. ’s Avonds ben je wel lekker in slaap gevallen nadat we lekker hadden gegeten, je had zelf lekker vleesjes gebakken op de plaat en hebt heerlijk gesmuld.

Maandag kwam jouw vriendinnetje ‘s morgens even langs en dat vond je heel leuk. Om 12.00 uur kwam oma B met de wasbak van jouw oom (hij is kapper) en heeft mama lekker je haar kunnen wassen. Jij vond dit niet helemaal leuk want de wasbak doet zeer in je nek maar ook daar vinden we wel weer een oplossing voor. 

’s Middags heb je lekker een tukkie gedaan van ruim een uur, een teken dat je het echt nodig hebt. Je had wat pijn in je buik maar achteraf was het een dikke drol die dwars zat. ’s Avonds ging je zonder problemen terug naar de Trappenberg. Mama vond het al heel vreemd dat je zonder tranen wegging maar schreef dit weg met de gedachten dat je toch nog niet zo goed was als dat ik dacht. Achteraf hield je je groot voor papa en mama omdat je bang was dat je ons aan het huilen zou maken. We werden thuis gebeld, mama was net 10 minuten thuis, dat je niet kon slapen en heel veel heimwee had. Dat is natuurlijk heel begrijpelijk want mama vindt het al heel knap dat je het tot nu al zo heel goed doet en heimwee is heel normaal. Nadat we nog even door de telefoon hadden gepraat ben je toch nog heel lekker gaan slapen.

Vandaag weer bij je op bezoek geweest en ben je nog gaan fietsen in het bos met de fysiotherapeute. Mama vindt het een hele prestatie dat je zo goed fietst op een vouwfiets want met van die kleine wieltjes is het toch een stuk moeilijker. Je oom, tante en nichtje kwamen ook nog. Met jouw nichtje heb je nog een spelletje memorie gedaan en natuurlijk heb je weer gewonnen. Om half vijf wilde mama weggaan en werd je weer heel verdrietig vanwege de heimwee. Je hebt het er echt heel moeilijk mee en mama ook dat mag je best weten. Het liefst neemt mama je mee naar huis en desnoods rijdt mama iedere dag op en neer om je ’s morgens te brengen en in de namiddag weer op te halen. Hopelijk kan dat heel snel want dit kost je een hoop energie en ook van papa en mama. ’s Avonds was het weer huilen aan de telefoon en heeft mama gebeld naar de verpleegkundige of ze even bij je kwam zitten want je was heel verdrietig en je hebt het er echt heel moeilijk mee. Je had ’s middags ook een briefje naar mama geschreven waarin je vertelde dat je graag naar huis wilt en je erg moet huilen iedere keer. Nou hopelijk kan dit heel snel want dit doet heel veel pijn om je zo te zien en moet mama ook heel veel moeite doen om je niet gewoon mee te nemen naar huis want niets is zo erg als heimwee, mama heeft beloofd het volgende week in de Revalidatie Plan Besprekening te bespreken. 

Nou moppie je bent en blijft een super kanjer en ik ben heel trots op je.

zondag 13 maart 2005

Op bezoek in het revalidatiecentrum en thuis alles op orde maken

Zoals iedere dag is mama vandaag weer bij je op bezoek geweest. 

Iedere dag ben je blij dat we komen, althans mama komt iedere dag en papa en je zusje in het weekend. Iedere dag zien we een stukje vooruitgang en ook je fijne motoriek met kleuren gaat al een stuk beter. 

Vrijdag gaf je mama allemaal cadeautjes mee en ook het roze tasje die je in het ziekenhuis kreeg moest ik aan jouw zusje geven, wat ben je toch een lieverd. Ook hier komen ze er achter dat je soms echt afgeremd moet worden want dan drijf je maar door om je zin te krijgen en ben je soms ook erg druk en opstandig. Dit hoort allemaal bij de klap die je op je hoofd hebt gehad en dit heeft tijd en geduld nodig. Veel bijsturen en een soort heropvoeden.


Vandaag hebben we thuis de kamers omgegooid, zodat jij nu de grote kamer hebt en het bed daar hebben we lager gemaakt zodat we jou goed kunnen verzorgen en er goed bij kunnen. Als het goed is mag je volgend weekend een dagje (’s morgens halen en ’s avonds terug) naar huis. Hier verlang je wel heel erg naar want je hebt heel erg veel last van heimwee, ook wij missen je heel erg thuis en het is ook iedere dag moeilijk om je weer achter te laten. 

Ieder avond bellen we met je via de beeld telefoon en zo heb je inmiddels ook de katten en Boomer gezien. Alle spullen voor thuis zijn besteld via de Trappenberg en hopelijk krijgen we die gauw zodat we thuis ook alles voor de verzorging in huis hebben. We krijgen spullen voor vast in huis en spullen voor onderweg, ja zo zie je er is nu nog heel wat nodig om alles in orde te maken. 

Nou lieverd we zijn super trots op je en hopen dat je maar snel weer totaal bij ons slaapt, maar we beseffen dat we nog een hele lange weg te gaan hebben.

woensdag 9 maart 2005

Weer verder met de revalidatie

Dat werd nog haasten want de ambulance belde dat hij om 9.00 uur al zou komen. Papa heeft alle spullen in de auto gezet en de kamer schoongemaakt in het Ronald Mc. Donald huis terwijl mama jou gewassen heeft en alle verdere spullen bij elkaar heeft gezocht. 

De verpleegkundige heeft de verdere verzorging op zich genomen en daarna nog even snel afscheid van iedereen genomen. Je vond het allemaal bar interessant op de brancard en in de ambulance. 

Om 10.15 uur kwamen aan in de Trappenberg kamer nr. 16 op de kinderafdeling. Iedereen was helemaal blij om je te zien. Nadat we het een en ander hadden door gesproken en je spullen hadden uitgepakt gingen papa en mama om 13.00 uur er vandoor om jouw zusje op te halen. Je was wel wat verdrietig en dat is natuurlijk ook wel logisch want in één keer moest je het weer alleen doen. We hebben geregeld dat je een beeldtelefoon krijgt op je kamer zodat we samen kunnen bellen en jij ons ook kan zien en dan ook de katten en Boomer. De fysio is blij te zien dat je ondanks je afwezigheid en vele rust toch vooruit bent gegaan en gaat met je rennen door de gang. 

Het is mooi om je blij te zien – je bent toch weer een beetje dichter bij thuis.

dinsdag 8 maart 2005

Geslaagd voor de canule cursus - op naar de volgende stap

Om 9.00 uur zou mama de canule wissel uitvoeren alleen was de canule er niet. De dokter ging weer weg en toen kwam de canule dus wachten tot de middag als de dokter weer terug komt. 

Je bent nog even naar school geweest en daarna nog met de pedagogisch medewerkster in de speelkamer geweest. Je kreeg als afscheidscadeau een knuffeldekentje. 

’s Middags heeft mama de canule wissel gedaan en dat ging best goed, mama moest alleen iets sneller het dichte binnendeel eruit halen want daar kreeg je het een beetje benauwd door. Verder ging het goed. 

In de namiddag nog de reanimatie cursus afgemaakt en alle spullen ingepakt zodat we morgen kunnen vertrekken. Een vriendin van mama kwam nog langs met haar zoon want die moesten nog in het ziekenhuis zijn voor controle.

maandag 7 maart 2005

Laatste loodjes van de canule cursus

Gelukkig de buikgriep is weer over. Lekker je haar gewassen met een kappers wasbak en in bad geweest. 

Papa gaat vandaag nog even terug naar kantoor. De verpleegkundige komt vertellen dat we woensdag om 10.00 uur met de Ambulance naar de Trappenberg zullen vertrekken. Vandaag ga je naar school in het Emma – het is een uurtje maar voor jou een leuke afwisseling. Daarna ga je met de pedagogisch medewerkster verder met de foto’s en het ziekenhuisboek. 

’s Middags komt opa nog even op bezoek. Papa en mama hoeven nog maar 1 deel van de reanimatiecursus en dan nog het deel canule wissel wat mama morgen voor het eerst moet gaan uitvoeren – wel spannend. Inmiddels doen we dus eigenlijk de hele verzorging alleen en dit gaat hartstikke goed. Dankzij jou als ons oefenmodel - super hoor.

zondag 6 maart 2005

Canule en cursus canule verzorging

Bijna 2 weken niet geschreven, niet omdat er nog niets is gebeurd er is juist heel veel gebeurd.

25 februari 2005 weer nuchter gebleven. Je tante en oom kwamen om ons te steunen tijdens het wachten, want dat werd het, wachten wachten , wel eten, nee toch niet. Je werd steeds bozer want je had honger hele erge honger en natuurlijk dorst. Wat een drama. De KNO wil opereren maar de ic heeft geen plaats wat een ramp. Ruzie met artsen want dit is niet menswaardig en zeker niet kinderwaardig. Ja hoor eindelijk om 15.30 krijgen we te horen dat je begin van de avond wordt geholpen. Je was gewoon blij dat je geopereerd zou worden, niet te geloven. Om 6 uur was het eindelijk zover, we gingen naar beneden samen met de verpleegkundig. Om 7 uur ging je eindelijk onder narcose. Papa en mama gingen even pauze nemen en daarna wachten op je kamer. Om half negen was je op de ic en zat je rechtop in je bed. Helaas toch een canule, VRESELIJK BALEN. Je wilde drinken, je had vreselijke dorst. Je moest wachten op de KNO zeiden ze. Jij werd nog bozer en wilde in mama haar hand bijten. Toen sloegen de stoppen door bij papa en zei hij dat er nu toch wel iemand de KNO kon oppiepen of je mocht drinken en ja hoor het mocht. Ruim een halve liter drink je op. De KNO arts vertelde later dat het litteken weefels (een soort webje) tussen de canule en je stembanden in zat en dat dit nog te actief was om weg te halen. Hij zal nog langskomen dit weekend voor controle.
Tijd om te slapen. Balen, onze wereld staat nu op z’n kop en het wordt nu tijd om zo snel mogelijk de cursus te volgen om jou te verzorgen zodat je zo snel mogelijk terug kan naar de Trappenberg en naar huis. Slikken en weer doorgaan.

26 februari 2005 – Je nichtje en oma A komen langs om je op te vrolijken. We doen het nu met liplezen en tekeningen waarmee jij kan aangeven wat je wilt. Het lukt aardig. Af en toe hebben we wat moeite en wordt je boos, maar je doet het voorbeeldig. Je hebt geen extra zuurstof meer nodig en het eten gaat ook heel goed dus je mag weer terug naar je kamer op de grote kinderen afdeling H8 kamer 231. Gelukkig dezelfde kamer – een kamer alleen die je niet hoeft te delen. Nadat we je verhuisd hadden, bleef jouw nichtje nog even bij je en dat vond je wel gezellig. ’s Middags kwam je zusje nog even met oma B samen met papa.

27 februari 2005 – Vandaag kwamen jouw oom en nichtje nog op bezoek. Mama moet je bewonderen hoe goed je hier weer mee omgaat. Het verschonen is nog wel een beetje pijnlijk maar verder doe je het bewonderenswaardig. We hebben de plaatjes haast niet nodig, we redden ons hoofdzakelijk met liplezen. Mama zal wel vragen of er niet een spraakdop is voor jou, dat zou voor jou een stuk prettiger zijn – morgen komt de KNO arts. Mama heeft nu wel het besef dat ons, en met  name jou leven, de komende 2 jaar totaal anders eruit ziet. Je zal met een onzichtbaar touwtje aan me vastzitten. Naar het strand, de zee, het zwembad is er niet meer bij. Zelfs bij een vriendinnetje spelen zal moeilijk worden en ook de poes kan niet meer op jouw kussen slapen. Mama of papa zal altijd in de buurt moeten zijn om jou uit te kunnen zuigen en te verzorgen. De hoofdtaak zal bij mama liggen zodat papa kan werken, en ook op school moeten we gaan kijken of we daar een oplossing vinden. We zijn benieuwd wat de KNO arts te vertellen heeft morgen. Papa blijft slapen zodat hij erbij kan zijn.

28 februari 2005 – Vandaag krijgen we van de hoofdverpleegkunde het cursusboek, zodat papa en mama kunnen leren hoe wij jou moeten verzorgen en wat wij in nood moeten doen. Om 10.00 uur gaat mama eens vragen of de verpleegkundige even kan informeren hoe laat de KNO arts komt. Als zij dit doet, krijgen we te horen dat ze vandaag geen tijd heeft en morgen om 15.00 uur langs zal komen. Dan ploft bij mama de bom, nu pik ik het niet meer. Wat denken ze nou wel, eerst over jou rug een ruzie afspelen afgelopen vrijdag en dan nu weer een afspraak niet nakomen, dit pikken we niet. We willen weten waarom zij dit niet hadden kunnen voorkomen en niet beter gecontroleerd hebben. Papa heeft ook niet voor niets vrijgenomen, artsen denken zeker dat ze alles kunnen maken, nou dat is dan nu over. Na met de hoofdverpleegkundige te hebben gesproken wordt er wederom gebeld, verteld de KNO arts dat ze dan toch vandaag langs zal komen. Uit dit gesprek blijkt dat ze bij de eerste canule plaatsing (26 januari) geen scopie hebben gemaakt. Het litteken weefsel wat tussen de canule en de stembanden is gaan groeien komt door de tubes die je hebt gehad (1 na het ongeluk via je mond, 1 op de dinsdag 18 januari via je neus, 1 op 24 januari tijdens de reanimatie). Ze vertelde dat ze bij jouw vorig ontslag uit het ziekenhuis gehandeld hadden volgens protocol. Hierop werd mama boos want ik vind dat er aan een mens geen protocol gehangen kan worden omdat iedereen anders is en iedereen een andere medische geschiedenis heeft en dat hieruit blijkt dat daar niet naar gekeken is. Dat ze op z’n minst een scan hadden kunnen maken nadat mama had geklaagd tegen zowel de fysio, logopedie, artsen en verpleegkundige dat ik je zo slecht vond ophoesten en zo benauwd vond. De dokter beaamde dit en zei dat ze het zou bespreken om het protocol te wijzigen – zei vond in ieder geval van wel. Toch heel wat dat een dokter een fout bekend. Hier hebben wij natuurlijk niets meer aan. Het blijft een feit dat jij te grof bent geïntubeerd en dat ze verzuimd hebben te controleren op 2 fronten (tijdens canule plaatsing en voor ontslag). Maar ja we moeten door en voor jou zo snel mogelijk de cursus zien te voltooien. Vrijdag zal je een canule wissel krijgen. We hebben via de hoofdverpleegkundige nog een spraakklep gehad en deze geprobeerd maar dat wil nog niet echt lukken – je lanceert hem van je canule af.
Je bent vandaag nog met de Clini Clowns bezig geweest – dat vond je wel mooi en van de pedagogisch medewerkster heb je een tasje gekregen waarin je jouw onderweg spulletjes voor je canule verzorging in kunnen.
Mama is begonnen met het leren uitzuigen en moest vandaag alle spulletjes voor de verschoning klaar leggen.

1 maart 2005 – Het is koud buiten en ze verwachten sneeuw. Oma A zou langs komen maar belt af – je bent teleurgesteld. Oma durft niet te rijden met dit weer en dat is ook wel een beetje logisch maar ook wel begrijpelijk dat jij het niet snapt. Van de pedagogisch medewerkster krijg je een fototoestel waarmee je foto’s van het ziekenhuis kan maken voor in je ziekenhuisboek. Je begint alvast met foto’s maken met haar en dan kan je het morgen met haar collega afmaken. Je krijgt ook alvast je boek waar je alles in kan plakken. Iedere dag wil je bij het jongetje langs die tegenover jouw lag op de IC – ongelooflijk wat een band je op hebt gebouwd in die eerst week na het wakker worden.

2 maart 2005 – Het sneeuwt de hele dag er valt een heel pak. Mama begint al aardig te vorderen in het verzorgen van de canule. We hebben een vaste verpleegkundige die onze mentor is en jouw vaste verpleegkundige als ze dienst heeft, ze heeft canule ervaring en dat is wel heel fijn – ook voor de tips, net als een andere verpleegkundige die ook heeft gewerkt op de KNO afdeling. ’s Middags ben je nog naar Emma TV geweest daar kreeg je nog een KLM speldje en een KLM huisje. Eind van de dag neemt mama een tas met sneeuw mee naar boven, de helft hebben we aan een buurjongetje gegeven die naast jouw ligt. Van de sneeuw hebben we een paar sneeuwballen gemaakt en die gegooid, dit vond je wel mooi. Eind van de dag heeft mama papa gebeld want ik vond het toch wel heel zielig dat je weer geen bezoek had gehad ook al sneeuwde het heel erg, en mama voelde zich ook al niet echt lekker. Papa kwam ondanks de sneeuw ’s avonds langs en na de verzorging is mama naar bed gegaan want ik voelde me echt niet lekker en was helemaal kapot.

3 maart 2005 – Vanmorgen had de hoofdverpeegkundige een vuilniszak met sneeuw op een laken met vuilniszakken leeg gegooid en zat jij er voor. Je mocht naar iedereen sneeuwballen gooien. Er zijn nog foto’s van gemaakt voor in de Emma krant. Aan het eind hebben we in een waskom een laag sneeuw gelegd en daarop een sneeuwpopje gemaakt zodat je deze aan papa kon laten zien als hij kwam. Papa kwam oma A brengen om ons gezelschap te houden. Samen met oma heb je wat dokters spullen verzameld en doktertje gespeeld met de beer en de roze poedel. Je was er uren mee bezig. Morgen aan de dokter vragen of je de oude canule mag hebben voor bij je dokters spullen.

4 maart 2005 – De KNO arts kwam op tijd en ze heeft aan mama uitleg gegeven en de canule verwisseld. Je hebt er nu één zonder cuf (Ballonnetje). Ook heeft ze je wondje een beetje aangetipt tegen wild vlees. ’s Middags wou je iets vragen aan de pedagogisch medewerkster en toen je probeerde te roepen kwam er in één keer geluid uit, een schril geluid – maar dit is toch wel heel mooi. De hele middag heb je tegen iedereen gekletst.
Papa was ook erg verbaasd toen hij het hoorde. ’s Avonds zou papa voor het eerst de verzorging van de canule doen toen we ontdekte dat het bloedde. Waarschijnlijk door het vele praten, waardoor de canule beweegt, en het aantippen van vanmorgen is je wondje gaan bloeden. Samen met de verpleegster hebben we het bloeden gestopt met neusdruppels en heeft zij het nieuwe gaasje er onder gestopt.
Voor papa een leuke start van de cursus. We vertellen jou dat je wel wat rustiger aan moet doen want anders mag je woensdag niet naar de Trappenberg en dat willen we niet natuurlijk. Papa blijft nu ook hier slapen en jouw zusje logeert bij oma A zodat wij de cursus helemaal af kunnen maken. Je hebt ook nog je canule en nog meer spullen gekregen voor de dokters uitrusting. Afgelopen week zijn we ook nog bij de oogarts langs geweest en vertelt dat we al vooruitgang zien in je oog, hij staat iets meer open. We hoeven pas over 3 maanden terug te komen.

5 maart 2005 – Vandaag zijn vrienden van ons langs geweest en werd je weer verwend met een plafond display van Diddl en een tover-wasco-stift en een potloodhouder van Diddl. Met hun zoon heb je nog in de speelkamer gespeeld. Papa en mama zijn inmiddels aardig gevorderd in de cursus. Morgen krijgen we de eerste reanimatie les.

6 maart 2005 – Vanmorgen had je erge pijn in je buik en wilde je ook niet veel eten. Je kreeg een infuus kruikje (infuuszakje opgewarmd in de magnetron) en even later heb je alles uitgespuugd. Voor jou heel vervelend maar aan de andere kant ook weer een ervaring met de canule wat heel goed verliep. Je was erg lamlendig en hebt de hele ochtend op je bed gelegen en naar de TV gekeken. Naderhand nog een dikke drol en toen was je van je buikpijn af. ’s Middags kwamen andere vrienden op bezoek. Je kreeg een knutseldoos met een soort etsplaatjes. Dit vond je heel leuk en je ging gelijk aan de gang. Nog met hun dochter door de gang gefietst en in de speelkamer gespeeld. Hun zoon is naar de film geweest, jij voelde je daar nog te beroert voor. ’s Avonds kregen we reanimatie-les van de verpleger van de IC. Wel heel raar om dit nu te moeten leren, maar het is niet anders.