Terug kijkend op de eerste week is dit een week geweest vol nieuwe mensen, nieuwe omgeving, nieuwe school en kan ik alleen maar heel veel bewondering hebben voor mijn dochter.
17 jaar en dan al zelfstandig wonen, wel is waar onder begeleiding maar toch.
Iedere ochtend zelf je ontbijtje en lunch klaar maken. Zelf je was doen. Dit alles in een totaal vreemde en nieuwe omgeving en dan ook nog een nieuwe school. Weet niet of ik dit zou hebben kunnen doen toen ik 17 was.
Een ontdekkingstocht op een school waar je eindelijk mensen om je heen hebt die het gewoon zien wanneer je moe bent - zonder dat je zelf iets hoeft te zeggen.
Een woon omgeving waar ook de mensen jou nog helemaal moeten leren kennen. Waar we er ook achter komen dat er zoveel "kleine" dingetjes zijn die voor ons in het gezin al heel normaal waren maar die voor een ander eigenlijk niet "normaal" zijn.
Thuis zit je aan tafel altijd tegen over mij en geef ik een signaal af met mijn hand als je afgeremd moet worden, of een knipoog zodat jij weet dat we een grap maken (anders denk jij dat het een serieus iets is).
Dit is voor ons al zo gewoon maar nu zit jij in een keer met andere aan tafel en worden deze signalen niet afgegeven. Dit is het eerste euveltje wat we gister tegen kwamen - er zullen er nog meer volgen denk ik.
Ja, je hebt afasie gehad moeten we zeggen want je hebt je zo verbeterd dat we het officieel geen afasie meer mogen noemen. Dit wil niet zeggen dat het weg is, het is verbeterd.
Je blijft nog steeds lang vertellen over iets wat soms met een kort antwoord afgedaan kan worden, hierdoor vertel je soms te veel. Moeite om op dat enkele woord te komen waarmee je dus snel klaar kan zijn.
Ook heb je nog steeds niet altijd door wanneer het om een grapje gaat, zodra ik dan die knipoog geef gaat bij jou het signaal om en kan je de klik maken en meedoen met de grapjes die gemaakt worden. Ook dan dreigt het gevaar dat je niet weet wanneer te stoppen. Dan komt weer die hand met mijn signaal.
Na 9 jaar voor ons iets heel gewoons maar voor een ander o zo nieuw. Het signaal voor mij dat we nog een hele weg te gaan hebben, maar we komen er, we bewandelen nu de top van de berg en deze gaat stijl omhoog en we zullen zeker nog een paar keer naar beneden vallen.
Maar we gaan nu heerlijk vanmiddag, na een ochtendje school, je spulletje voor het weekend inpakken en op naar Thuis. Daar wachten papa en je zusje en natuurlijk jouw lieve hondje die weer lekker bij jouw slaapt vanavond.
Voor mij ben en blijf je een kanjer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten