woensdag 15 januari 2014

Gevecht tegen het onzichtbare

Dit schrijf ik op 2 februari 2014 en moet nu in mijn gedachten terug gaan naar de afgelopen jaren, jaren waarin heel veel gebeurd is. Het bijna continue een gevecht is geweest.

Wat wij dachten dat een juiste keuze was in uiteindelijk uitgedraaid in heel hard van de berg af rollen - gelukkig niet letterlijk.

De brugklas ging nog redelijk ook qua puberteit viel het nog te overzien. Na een jaar had de mentor jouw problematiek aardig door. Op naar het 2e schooljaar - nog steeds VMBO GT/TL.

Een nieuwe mentor, weer uitleg geven, keer op keer op keer. Eind van het jaar was er eindelijk een kaart waar alles op genoteerd stond. Ondertussen begon ook jij aardig te puberen en kwam regelmatig zo vermoeid uit school dat we gezamenlijk besloten een niveau lager te gaan. Dit betekende een nieuwe klas - jij gaf al te kennen hier niet blij mee te zijn maar tegen beter weten in hebben we toch doorgezet.

3e schooljaar - jouw gebruiksaanwijzing weer opnieuw uitgelegd, want weer een nieuwe mentor. Een nieuwe psychologe, overigens een hele fijne waar je het goed mee kon vinden. Helaas begon eerst weer de strijd dat jij naar Kader ging en niet naar BL - dus ook verkeerde boeken die later weer omgeruild gingen worden.
Inmiddels was ook de observatieklas aanwezig - de vraag van ons om jou daar in te plaatsen werd helaas afgedaan met "al ga je op je kop staan - dit gebeurd niet". Je moest doorzetten in een klas die behoorlijk druk was, waardoor continue heel veel prikkel en afleiding. Eind van het jaar zat de puberteit er ook behoorlijk in en waren alle remmen los. 

Een verschrikkelijke tijd voor jou, voor ons, voor je zusje. Een tijd waarin ik alle hulp troepen heb in geschakeld van Maatschappelijk werk, Gezins-begeleiding, Revalidatiearts, Psychologe.

Vlak voor de zomer ook nog een "astma aanval" met de gebruikelijke medicatie die net echt lekker samen gingen met jouw ontremmingen - één groot drama. Alle hulp in de vakantie periode onbereikbaar. Waar moet je dan heen ?

Gelukkig werd in het 4e schooljaar alles in super versnelling opgepakt. Extra contact met de psychologe, aanvraag voor een logeer-indicatie (eigenlijk wil je helemaal je kind niet het huis uit plaatsen), gesprekken met de gezins-begeleiding en een afspraak met de psychiater.

Uit de bezoekjes bij de psychiater volgde een conclusie ADHD Niet anders omschreven - met andere woorden - het lijkt er op maar is niet aangeboren. De gebruikelijke medicatie volgde. Dit vond jij heel erg prettig maar in onze ogen was het een drugs. Een drugs die nodig is om de prikkels aan te kunnen - de prikkels van de dag, de prikkels in de klas - terwijl nog geen gebouwtje verder een hele rustige klas is.

De logeer-indicatie bracht ons niet veel - met deze indicatie kon jij nergens terecht bij ons in de omgeving. We moesten die zelf zien te rooien - met veel praten, praten, ruzies, weer praten en veel geduld zijn wij uit dit dal gekomen en ben je 1,5 jaar verder enorm gegroeid op dit vlak.

Zomer 2013 was daar ineens voor school een oplossing - een begeleid traject school en werk. School zou het leer gedeelte op zich nemen en er werd gezocht naar een leerbedrijf. Helaas dit project werd on-hold gezet - exacte rede onbekend. Wel had je zelf al een tijdelijk stage-adres gevonden in de detailhandel voor max. 5 uurtjes in de week. Een leuke winkel bij ons in de stad waar je echt super werd begeleid en opgevangen. Echter het leren werd één groot drama - terug in je oude klas moest jij je zien te concentreren op een stuk detail-handel (tenslotte gingen we hier maar op door) en zelf de vakken onder controle zien te krijgen als nederlands, engels, economie en detailhandel. Vaak geen leerkracht in de klas en heel veel drukte en problematiek. In deze drukte probeerde jij vaak maar de boel te sussen. Gevolg - oververmoeid - gestresst en een bommetje vanaf maandag.

Tijdelijk na een jaar deze indicatie omgezet naar een PGB. Opzoek naar ambulante begeleiding, vakantie-opvang en/of weekend opvang.  De ambulante begeleiding eindelijk in oktober 2013 gevonden in de volwassene begeleiding voor NAH - een lieve begeleidster die elke week 2 uur kwam. Daarnaast een keer in de maand met iemand een dag op stap om daar het een en ander te ondersteunen. Dit was in ieder geval een stap in de goede richting.

Op school volgde gesprek op gesprek zonder tot een daadwerkelijk passende oplossing te komen. Jammer want binnen handbereik ligt er zo'n mooi plan klaar - hopelijk komt dit gauw wel tot verder gevolg zodat andere ons verdere pad niet zo ver weg hoeven te volgen.

Ondertussen na goede overweging informatie getroffen in Arnhem bij Brein Support. Je bent welkom daar in de observatieklas voor een half jaar en daarna in de transitieklas. Je wordt compleet opnieuw getest de komende 6 maanden inclusief een belasting / belastbaarheids test. Zodat je daarna 2 jaar kan werken aan een plekje voor de toekomst waar jij je prettig bij voelt.

Vanaf half november 2013 zit je al thuis omdat de situatie op school niet haalbaar meer was, de stage heb je nog wel afgerond met tevredenheid voor beide partijen. Hopelijk krijg je van school hier nog een rapport voor - hebben ze wel beloofd - echter nog steeds niet ontvangen.

We moeten dus snel beslissen van thuis zitten is voor niemand goed zeker voor jouw niet want de behoeft aan regelmaat en structuur neemt alleen maar toe. De woensdag voor de kerstvakantie gaan we samen naar Arnhem om 2 woon locaties te bezoeken, tenslotte is dit eerst belangrijk want als wonen niet in orde is, kun je ook niet naar school daar.
2 keuzes waarvan 1 jouw voorkeur had, ook hier kun je weer kiezen uit meerdere kamers, een woonvorm die gelijk woontraining is. Zelf je ontbijt en lunch verzorgen en 's avond met een groepje eten. Poeh - een hele stap - maar je hebt er zin in.
Op naar Brein Support voor een kennismaking, ook dit verloopt voorspoedig en je kan 20 januari beginnen.

Dit betekend een hele hoop regelen in een hele korte tijd - maar we gaan er voor. Nog voor de kerst gaan alle aanvragen de deur uit, wordt iedereen geïnformeerd. 
Tijdens de vakantie kan er weinig gebeuren en richten we ons op wat jij nodig hebt, lijstje maken, nog een keertje kijken in je kamer, opmeten, bestellingen plaatsen.   
Ik moet zeggen dat het lijkt of we in een hele andere wereld terecht zijn gekomen, een wereld van begrip, meer rust en minder zakelijk als bij ons - wat een verschil.

Na de vakantie gedag gezegd op je oude school, dit wilde jij nog. Gelukkig had ik je al voorbereid op een teleurstelling want het ging net zo rommelig als al die maanden daarvoor.
Jouw psychologe heeft dit nog enigszins goed gemaakt. Nog even naar het Rea waar je ook nog vrienden hebt en dan op naar de bekende woonwinkel.

De rest van de week nog verder spullen aangeschaft om de 2e week samen 2 dagen te buffelen om alles in te richten en klaar te maken. Gelukkig liep alles volgens planning en was je kamer op een paar hele kleine puntjes helemaal in orde. 

Spannende tijd breekt aan maar we gaan er voor. Als dit niet lukt - wat dan ? Niet aan denken, positief blijven zoals we aldoor gedaan hebben.

Ik ben heel trots op jou dat je deze stap neemt en door knokt voor jouw toekomst. 
Je moet weten dat ons huis altijd jouw thuis blijft, we deze stap gelukkig niet hebben moeten nemen in de situatie van 1,5 jaar terug. Wij zullen altijd achter jou en naast je staan.
Samen zullen we ook de top beklimmen, met kleine stapjes anders vallen we hard naar beneden. Het zal van tijd tot tijd ook niet makkelijk zijn, maar kan het niet rechtsom dan volgen we linksom.

Where there is a will, there is a way - ons motto net als het liedje Vlinder van Marco Borsato.
(je kan niet in 1 dag een vlinder zijn).



 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten