Terwijl ik hier
zit (00 uur 54) laat ik de hele dag weer langs me komen.
Jouw pony bleef
draven en mama snapte het al niet waarom de proef niet begon. Na veel pijn en
moeite had je hem zover en kon je gaan groeten, de eerste volte lukte niet echt
goed en toen ging hij in galop nog een rondje en over in een harde rengalop,
de teugels had je niet meer onder controle en in de bocht bij A werd je
gelanceerd tegen het schot. Moet ik naar beneden ja of nee – ja ik ren naar
beneden en je ligt daar doodstil op je rechterschouder en je hoofd over die
schouder naar achter gedraaid, mijn hart draaide zich om, niet mijn kind
schreeuwde het, ik moet bij haar blijven, rustig blijven was de andere kant die
tegen me praatte. Mijn jas over je heen, nog een deken erover, je was ijskoud.
Je cap klemde en ik heb het bandje uitgegraven en los gekregen maar nog steeds
gaf je geen reactie. Praten tegen je, je geruststellen dat was alles wat ik kon
doen, machteloos. De ambulance kwam, je kreeg een nek-kraag om, infuus,
bloeddrukmeter en zuurstof. Je beweegt je been, je knijpt in mijn vinger, je
hebt echt een engeltje op je schouder. Ze proberen een tube aan te brengen maar
je klemt je kaken strak op elkaar, je snurkt en bent ver weg. De helikopter met
arts komt, ondertussen hebben we jou op de brancard getild. In de ambulance
gaan ze verder met je, mama wacht voorin en gaat met je mee.
Je zusje wordt
door mijn vriendin opgehaald en papa haalt thuis spullen en komt achter ons aan. Met
harde sirene rijden we naar het AMC, naar de traumakamer. Wel 10 tot 15 mensen
staan er klaar om jouw beter te maken, mama mag meekijken achter het glas. Papa
is er ook gauw bij en papa's broer en vrouw zijn er ook. Er worden foto’s gemaakt en
er wordt een drain aangelegd aan de rechterzijde want ze hebben gezien dat je 1
klaplong hebt en lucht in je buik. Je krijgt een scan van je hoofd en je
wervels, we wachten met spanning. Na de scan wordt er een 2e drain aangelegd aan
de linkerkant, nog een klaplong. Er wordt ook maagsap weggezogen. Het eerste
goede nieuws wordt zichtbaar, je kraag gaat af en de hoofdsteunen worden
verwijderd. Er wordt met een camera via de tube in de luchtpijp gekeken
om te zien waar
alle lucht in je buik & hoofd vandaan komt. De trauma-arts verteld ons dat
de scan goed is en de 1e foto’s ook, gelukkig. De lucht wordt
waarschijnlijk veroorzaakt door een lek in je luchtpijp op de hoogte van de
bronchiƫn maar de rest is voor zover goed en we mogen met je mee naar de kinder
IC afdeling G8.
Inmiddels is
het ongeveer 17.00 uur. Je wordt aangesloten aan de hart monitor en je krijgt
volledig zuurstof via de machine, ook heb je een infuus in je scheenbeen bot
omdat ze je aders vanwege de koude temperatuur niet konden vinden, een ander
infuus zit wel in je hand. Je krijgt vocht en een slaaproesje. Later krijg je
voor de pijn ook nog morfine via het infuus. De oogarts komt nog langs omdat je
rechteroog afwijkend reageert en zal morgen nog een keer terugkomen. Je gezicht
is nog dik.
In de loop van
de avond neemt de lucht af in je lichaam en begin je er weer een beetje normaal
uit te zien. Je krijgt nog een controle scan van je hoofd en er wordt nogmaals
door de KNO en longarts in je luchtpijp gekeken. Ze zien dat het rood is maar
duidelijk is het nog niet, morgen horen we meer. Je infuus wordt verplaatst van
je been naar je hand, gelukkig het lukt. De scan van je hoofd is goed.
Ondertussen heeft papa kleren gehaald voor jouw en voor mij. Om 00.30 uur
kussen we je welterusten en lopen we met onze ziel onder de arm naar beneden,
papa gaat naar huis naar jouw zusje en mama slaapt in het Ronald Mc.Donald huis.
Dit stuk heb ik
1 dag later geschreven - eerdere had ik nog geen schrijf materiaal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten