zondag 16 januari 2005

De dag dat ons leven veranderde



Terwijl ik hier zit (00 uur 54) laat ik de hele dag weer langs me komen.

Jouw pony bleef draven en mama snapte het al niet waarom de proef niet begon. Na veel pijn en moeite had je hem zover en kon je gaan groeten, de eerste volte lukte niet echt goed en toen ging hij in galop nog een rondje en over in een harde rengalop, de teugels had je niet meer onder controle en in de bocht bij A werd je gelanceerd tegen het schot. Moet ik naar beneden ja of nee – ja ik ren naar beneden en je ligt daar doodstil op je rechterschouder en je hoofd over die schouder naar achter gedraaid, mijn hart draaide zich om, niet mijn kind schreeuwde het, ik moet bij haar blijven, rustig blijven was de andere kant die tegen me praatte. Mijn jas over je heen, nog een deken erover, je was ijskoud. Je cap klemde en ik heb het bandje uitgegraven en los gekregen maar nog steeds gaf je geen reactie. Praten tegen je, je geruststellen dat was alles wat ik kon doen, machteloos. De ambulance kwam, je kreeg een nek-kraag om, infuus, bloeddrukmeter en zuurstof. Je beweegt je been, je knijpt in mijn vinger, je hebt echt een engeltje op je schouder. Ze proberen een tube aan te brengen maar je klemt je kaken strak op elkaar, je snurkt en bent ver weg. De helikopter met arts komt, ondertussen hebben we jou op de brancard getild. In de ambulance gaan ze verder met je, mama wacht voorin en gaat met je mee.

Je zusje wordt door mijn vriendin opgehaald en papa haalt thuis spullen en komt achter ons aan. Met harde sirene rijden we naar het AMC, naar de traumakamer. Wel 10 tot 15 mensen staan er klaar om jouw beter te maken, mama mag meekijken achter het glas. Papa is er ook gauw bij en papa's broer en vrouw zijn er ook. Er worden foto’s gemaakt en er wordt een drain aangelegd aan de rechterzijde want ze hebben gezien dat je 1 klaplong hebt en lucht in je buik. Je krijgt een scan van je hoofd en je wervels, we wachten met spanning. Na de scan  wordt er een 2e drain aangelegd aan de linkerkant, nog een klaplong. Er wordt ook maagsap weggezogen. Het eerste goede nieuws wordt zichtbaar, je kraag gaat af en de hoofdsteunen worden verwijderd. Er wordt met een camera via de tube in de luchtpijp gekeken
om te zien waar alle lucht in je buik & hoofd vandaan komt. De trauma-arts verteld ons dat de scan goed is en de 1e foto’s ook, gelukkig. De lucht wordt waarschijnlijk veroorzaakt door een lek in je luchtpijp op de hoogte van de bronchiĆ«n maar de rest is voor zover goed en we mogen met je mee naar de kinder IC afdeling G8.

Inmiddels is het ongeveer 17.00 uur. Je wordt aangesloten aan de hart monitor en je krijgt volledig zuurstof via de machine, ook heb je een infuus in je scheenbeen bot omdat ze je aders vanwege de koude temperatuur niet konden vinden, een ander infuus zit wel in je hand. Je krijgt vocht en een slaaproesje. Later krijg je voor de pijn ook nog morfine via het infuus. De oogarts komt nog langs omdat je rechteroog afwijkend reageert en zal morgen nog een keer terugkomen. Je gezicht is nog dik.

In de loop van de avond neemt de lucht af in je lichaam en begin je er weer een beetje normaal uit te zien. Je krijgt nog een controle scan van je hoofd en er wordt nogmaals door de KNO en longarts in je luchtpijp gekeken. Ze zien dat het rood is maar duidelijk is het nog niet, morgen horen we meer. Je infuus wordt verplaatst van je been naar je hand, gelukkig het lukt. De scan van je hoofd is goed. Ondertussen heeft papa kleren gehaald voor jouw en voor mij. Om 00.30 uur kussen we je welterusten en lopen we met onze ziel onder de arm naar beneden, papa gaat naar huis naar jouw zusje en mama slaapt in het Ronald Mc.Donald huis.

Dit stuk heb ik 1 dag later geschreven - eerdere had ik nog geen schrijf materiaal

Reacties mogen altijd geplaatst worden, hou het wel vriendelijk en positief, dit is ook altijd mijn insteek geweest. Met reacties kan je andere steunen en dat is dan ook de bedoeling van deze blog.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten