8 dagen in Coma - reanimatie

Vanmorgen vroeg met papa bij je geweest. Je bent nog erg onrustig op de pieken en hebt last van veel slijm. De koorts is nog steeds boven de 38 maar de bloedwaarde daalt dus de bacterie wordt druk bestreden. 

Samen met de verpleegster je gewassen en nog geintjes gemaakt. Papa heeft gezien hoe je gewogen wordt en je bent gigantisch afgevallen, 36 kilo en 800 grs. (je was 40 kilo), maar dat is normaal als je alleen maar sondevoeding krijgt en je ook nog koorts hebt. 

De oma’s zijn inmiddels ook aangekomen en je reageert op oma B haar stem. De fysio en ergo therapeuten komen ook langs en samen bewegen ze ook je rechterarm om te strekken want je houdt hem erg verkrampt naar je schouder. De zwelling is wel voor een groot deel afgezakt. Ook zetten ze je met de nodige ondersteuning wat rechter-op in je bed. Je wordt wel bij iedere beweging erg benauwd van het slijm. 

Je hebt ook je hoofd van links naar rechts bewogen. 

Na het middag eten en de rusttijd hadden we een gesprek met de neurologe. De uitslag van de MRI scan was dat je een middelmatige zware hersenkneuzing hebt en dat kan je weer indelen in 1/3 van de patiënten geneest met een paar gebreken en 2/3 van de patiënten blijft slecht. De verwachting van de neuroloog is dat je bij de goede 1/3 behoord en misschien nog wel iets beter. Mama is niet teleurgesteld, natuurlijk zouden we willen dat het nog beter zou zijn, maar dit is niet slecht. 

Ook krijg je waarschijnlijk een Canule (een ademhalingsbuisje door je keel) omdat je niet goed genoeg slikt en ophoest, dit is fijner en beter, voor jou ook want je hebt het nu erg zwaar. Na het gesprek gaan we met de oma’s naar het R.mc.D. huis om dit aan de mensen door te bellen. Tijdens het gesprek met mijn vriendin gaat mijn pieper af, ik hang op en heb gelijk de intensive care aan de lijn. Er wordt verteld dat ze je net hebben gereanimeerd en ik zei dat ik meteen kom.

M’n maag draait om, nee niet nu. 

Ik ren met papa terug en vervloek de lange weg met de lift. Er staan wel 10 man om je heen, paniek. Je had je tube eruit getrokken of door het hoesten en kokken is hij eruit gevlogen. Ze hebben eerst geprobeerd om met de beademingsballon zuurstof te geven maar je hield je kaken te veel geklemd zodat ze te weinig zuurstof naar binnen gepompt kregen. Je hartslag was nog maar 40 slagen per minuut. Ze hebben je een kalmeringsmiddel gegeven en hierdoor konden ze je een nieuwe tube in je mond geven en hebben ze je hart massage gegeven en 2 nieuwe infusen aangelegd ( 1 in je linkervoet en 1 in je rechterhand) zodat je reserve hebt en ze ook makkelijker medicijnen kunnen geven en bloed af kunnen nemen. Toen papa en mama aankwamen was je inmiddels weer stabiel. Gelukkig.

Ze hadden ook heel veel slijm weggezogen (licht roze van het bloed). Wat een terugslag, verdriet en angst, het voelt als de dag van het ongeluk. Je was weer rustig en de verpleegsters gingen je bed weer op orde maken. Ook dit was voor hun verschrikkelijk. Je bent diep weg en papa en mama gaan even bijkomen in het R.mc.D. huis.

Papa en oma B gaan naar huis en mama en oma A gaan nog even naar je toe. De verpleegster van zondag heeft dienst en is natuurlijk ook enorm geschrokken. Ze gaat je lekker verschonen en verfrissen, dat knapt op. Om 22.00 uur zijn we weer weggegaan met een enigszins ongerust gevoel na de afgelopen middag. 

Kom op meisje zet door.

Reacties mogen altijd geplaatst worden, hou het wel vriendelijk en positief, dit is ook altijd mijn insteek geweest. Met reacties kan je andere steunen en dat is dan ook de bedoeling van deze blog.