1 dag later - 1 dag in coma

Als ik dit nu op schrijf is het dinsdag ochtend 4 uur, ik kan niet meer slapen. 

Vanmorgen om 7 uur was ik bij je. Ze hadden de slaaproes even stopgezet om te kijken of je wakker zou worden. Je knijpt even in mijn hand en trapt met je benen (vooral links). Dit is voor nu voldoende je mag weer gaan slapen. Ik zie dit als weer een positieve stap en ga tijdens de overdracht naar beneden om papa dit goede nieuws te vertellen. Oma A ook gebeld, ze komt vanmorgen met mijn zus en vraagt of ze zal blijven slapen, dat wil ik graag want alleen is maar alleen. 

Om 8.30 uur ga ik terug naar de afdeling en we wachten op bericht van de scopie. De zuster gaat je wassen en we leggen je wat beter neer met rolletjes naast je hoofd, we vetten je lippen in en mama vlecht je haren.

Om ongeveer 10.00 uur wordt de slaapmedicatie eraf gehaald en hopen we dat je wakker wordt. Papa is er met jouw zusje & Oma B. Zusje snapt nog niet goed wat er allemaal aan de hand is en durft je met alle slangen nog geen kusje te geven, later wel. Oma B schrikt als ze je ziet liggen en ik realiseer me dat ik al langs alle slangen heen kijk. Opa A komt ook en je geeft weer een kleine reactie. Oma A & jouw tante zijn inmiddels ook aangekomen en we wachten in spanning.

Je ademt goed zelf en de beademing gaat er af, je krijgt alleen een klein beetje zuurstof extra en ademt helemaal zelf door de tube. Het ademen gaat goed en ze besluiten dat een scopie niet nodig is. We wisselen elkaar af aan je bed en gaan tussendoor beneden pauzeren en diverse mensen op de hoogte houden.

Een vriendin van mama is vanmorgen voor dat ze naar haar werk ging ook nog langs geweest en heeft tekeningen gebracht van haar kinderen.

Om 13.00 uur krijg je toch, na overleg met alle artsen, een scopie. Als je zonder tube terugkomt is het positief en alleen een klein gaatje, als je met tube terugkomt zal je de komende dagen geopereerd worden. Wat wordt het, wachten wachten wachten met z’n vijven (oma’s, papa, mama & zusje) in het R.mcD huis. De vriendin van jouw neef komt zusje ophalen zodat wij alle aandacht voor jou hebben.

Je komt terug, geen slang meer, een klein hoera, want nog steeds ben je niet bij. De neuroloog komt (1 van de vele artsen die we langs zien komen, maar dit is nu een hele belangrijke), hij neemt testen bij je af en waarschuwt ons voor de vaak pijnlijke dingen die hij moet doen bij je, dat is maar goed ook want het was naar, hij drukte op je oogkassen en deed nog meer nare dingen bij je. Je reageert rechts te weinig, waarom ? Er zal weer een scan worden afgenomen. Ondertussen proberen wij je met kleine dingen wakker te krijgen er komen er zoveel vragen omhoog en iedere keer is het weer WAAROM JIJ ?

Om 18.00 uur krijg je de scan als wij aan het eten zijn. De arts van de afdeling verteld mama dat erop de scan wederom niets verontrustends is te zien aan de linkerkant (de rechterkant van je lichaam werkt samen met de linker hersenhelft). Rechts is een klein bloedinkje te zien maar dit lost vanzelf op.

Papa is ondertussen naar huis met oma B om zusje op te halen bij jouw tante

.

Om 21.30 uur komt de neuroloog en vertelt eigenlijk hetzelfde als de dokter. Het is positief want je hoeft niet geopereerd te worden. Vragen blijven er, waarom ben je nog niet wakker, wachten wachten. Alle hoop op morgen. Ondertussen heb je nog 1 x gereageerd voornamelijk met links, kreunen, tanden knarsen, schoppen en in mijn vinger geknepen en af en toe een traantje.

Welterusten lieverd tot morgen.

Reacties mogen altijd geplaatst worden, hou het wel vriendelijk en positief, dit is ook altijd mijn insteek geweest. Met reacties kan je andere steunen en dat is dan ook de bedoeling van deze blog.